Zespół wokalno-instrumentalny Tajfuny powstał latem 1963 r. na bazie grającego w warszawskim klubie Stodoła zespołu Big Beat Sextet. Czołowy zespół instrumentalny lat 60. wzorował się na zagranicznych grupach gitarowych jak The Shadows, The Ventures, Outlaws i The Spotnicks. W swoim repertuarze mieli również polskie wersje piosenek Cliffa Richarda (It’ll Be Me, Lucky Lips). Był także niezwykle cenionym zespołem studyjnym, akompaniującym podczas nagrań niemal wszystkim piosenkarzom pop z tamtych lat.
Pierwszy skład stworzyli muzycy tej formacji: Bohdan Kendelewicz (ur. 3.03.1943 r.) – g, lider; Krzysztof Bańkowski – g; Zbigniew Antoszewski – bg (ur. 3.06.1942 r.); Mirosław Bednarski – dr, do których jesienią dołączył były wokalista Czerwono-Czarnych i Luxemburg Combo – Janusz Godlewski. Z końcem 1963 r. grono solistów zespołu powiększyło się – do składu dołączyli Piotr Miks (eks-zespół Jerzego Galińskiego) – voc i Wiesław Czerwiński – voc, którzy wiosną 1964 r. przeszli do Chochołów.
W kwietniu 1964 r. Tajfuny dokonały pierwszych nagrań płytowych oraz radiowych, w czerwcu wystąpiły na II KFPP w Opolu, a w lipcu i sierpniu koncertowały w sopockim „Non Stopie”. Jesienią 1964 r. do konkurencyjnych Chochołów odszedł J. Godlewski, a perkusistę M. Bednarskiego zastąpił Jerzy Tumidajski (eks-Chłopcy z Opola). W ankiecie „Jazzu” na najpopularniejszych wykonawców 1964 r. w kategorii zespołów instrumentalnych Tajfuny zajęły pierwsze miejsce.
Po odejściu J. Godlewskiego Tajfuny stały się znów zespołem instrumentalnym, towarzyszącym piosenkarzom-solistom podczas festiwali opolskich, jak i w studiach nagraniowych. W latach 1964-1967 z ich akompaniamentu korzystali m. in. Piotr Szczepanik, Marek Tarnowski, Alibabki, Siostry Panas, Meteory, Liliana Urbańska, Maria Dąbrowska, Juliusz Wystup, Helena Majdaniec, Krystyna Konarska, Danuta Rinn, Mieczysław Wojnicki, Bogdan Łazuka i Anna German.
W latach 1964-1965 Tajfuny nagrały szereg utworów dla Programu III PR: głównie były to utwory instrumentalne i tylko jedną piosenkę polską Tramwaj 24 (kompozycja Krzysztofa Sadowskiego) w wykonaniu Godlewskiego, zaś w roku 1964 ukazała się pierwsza czwórka z dwiema piosenkami i dwoma instrumentalnymi. Równolegle muzycy Tajfunów rozpoczęli współpracę z prowadzącym Ricercar 64 i zespół Studia Rytm – Andrzejem Korzyńskim. Skład grup A. Korzyńskiego był płynny, czasami obok grającego na instrumentach klawiszowych lidera tworzyli ją w całości muzycy Tajfunów. W 1966 r. stali się nawet etatową grupą studyjną kierowaną przez A. Korzyńskiego Młodzieżowego Studia „Rytm”. Wiele nagrań radiowych różnych wokalistów publikowano na płytach z wymienieniem Tajfunów jako grupy towarzyszącej. Wokaliści dokonywali nawet nagrań do przygotowanych wcześniej podkładów instrumentalnych zespołu.
W roku 1965 Tajfuny występowały przed Helen Shapiro jako część zespołu Leszka Bogdanowicza podczas trasy koncertowej wokalistki ze Zgaduj-Zgadulą. W 1966 r. kolejnym wokalistą formacji został Jan Florczyk, z którym grupa na IV KFPP w Opolu wykonała piosenki „Żal” i „Dlaczego niedźwiedź w zimie śpi”. Latem współpracę z Tajfunami rozpoczął wokalista Wojciech Gąssowski (ur. 20.06.1943 r.). Z końcem 1966 r. do grupy dołączyli dwaj członkowie Czerwono-Czarnych: Zbigniew Bizoń (ur. 30.03.1942 r.) – ts i Maciej Kossowski (ur. 11.02.1937 r.) – tp, voc. Ich zainteresowania muzyczne wkrótce zdominowały nowe oblicze muzyczne Tajfunów.
Z tego okresu pochodziły najpopularniejsze nagrania zespołu: „Żal”, „Powiedz jaką chcesz piosenkę”, „Zielone wzgórza nad Soliną” – wszystkie w interpretacji W. Gąssowskiego. W kwietniu 1967 r. grupa występowała w nocnym lokalu „Kongresowa” w Warszawie, zaś latem wraz z Czerwono-Czarnymi w „non stopowych” imprezach w Międzyzdrojach i Świnoujściu. Tajfuny wzięły też udział w filmie fabularnym „Kochajmy syrenki” (reż. Jan Rutkowski, prem. 25.04.1967 r.). Wiosną grupę opuścił basista Z. Antoszewski, który dołączył do zespołu Andrzeja Nowaka, występującego z programem „Popierajmy się”. Jesienią 1967 r. z zespołu odszedł Wojciech Gąssowski, a po nim funkcję wokalisty w zespole przejął M. Kossowski, wspomagany przez grającego także na organach Z. Bizonia oraz perkusistę J. Tumidajskiego.
Po dokonaniu swych ostatnich nagrań radiowych dla Młodzieżowego Studia „Rytm”, we wrześniu 1967 r. Tajfuny wyjechały do Soczi na koncerty „Tygodnia Kultury Polskiej”. Funkcję gitarzysty basowego przejął wówczas K. Bańkowski. Potem nastąpiły jeszcze dwie trasy koncertowe z Heleną Majdaniec i Daną Lerską. Z końcem 1967 r. grupa rozwiązała się.
Po krótkiej przerwie Z. Bizoń i B. Kendelewicz zorganizowali nową grupę – Bizony, w której zatrudnienie znaleźli pozostali członkowie rozwiązanego zespołu.
Dopiero w 2008 r. Polskie Radio wydało płytę CD ze studyjnymi i koncertowymi nagraniami Tajfunów z lat 1964-1966. To wydawnictwo zawiera wszystkie nagrania instrumentalne zrealizowane dla Polskiego Radia oraz rarytasy w postaci koncertowych wersji utworów, w których usłyszeć można pierwszego stałego wokalistę zespołu, Jana Florczyka.
Dyskografia:
Tajfuny
1964 – EP Veriton – Tajfuny – Dzień lub dwa
1965 – EP Muza – Tajfuny – Przed burzą
1966 – EP Muza – Tajfuny – Bambiszek i jego koledzy
1966 – EP Pronit – Tajfuny – Żal
1967 – EP Muza – Tajfuny – Zielone wzgórza nad Soliną
Inni wykonawcy
1965 – EP Veriton – Tajfuny i Ali-Babki – W rytmach Jamaica Ska
1965 – EP Pronit – Piotr Szczepanik – Nigdy więcej
1965 – EP Muza – Dana Lerska – Mój ulubiony kwiat
1966 – EP Muza – Ali-Babki – Czarny kot
1966 – EP Pronit – Ali-Babki – Pechowy pogromca
1966 – EP Pronit – Alibabki – Hello Mister Armstrong
1966 – EP Pronit – Siostry Panas – Wakacyjna piosenka
1966 – EP Pronit – Siostry Panas – Zły chłopak
1966 – EP Muza – Meteory – Muzyka Jazzowa
Źródło:
„Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej – ROCK ‚N’ ROLL 1959-1973” – autorzy: Jan Kawecki, Janusz Sadłowski, Marek Ćwikła, Wojciech Zając